ΣΑΝ ΑΕΡΙΚΟ

C: ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

Σαν αερικό
μπαίνω στον κορμό των καλαμιών
και φτάνω ως τη ρίζα τους
νιώθοντας το χάδι της υγρασίας και της θέρμης…

Χύνομαι σαν ανήλικος άνεμος στα δάση,
να υποδεχθώ τη βροχή
με ολοπράσινη πληρότητα.

Αγγίζω τα στρώματα των ορυκτών της γης
που ακτινοβολούν τα αιθέρια χρώματά τους
και τα διασπαθίζουν μπροστά στην όρασή μου..

Ναι! Σαν τα χρώματα που εκπέμπουν 
τα μάτια των ανθρώπων
όταν κάνει στάση η ψυχή
και πέφτει στο κενό, το βλέμμα…

Περνώ την αιχμηρή θωριά μου, 
σαν βελόνα στα φυλλώματα των δέντρων,
εργόχειρο χλωροφύλλης γευστικό.

Διαβαίνω το θερμοκήπιο των φόβων σας
 κοιτώντας μέσα του…
Φοβάστε τους φόβους σας κι ό,τι σας ροκανίζει.
Αλλά, με μια παρέα κι ένα κρασί, τους παραδίδετε στη λησμονιά κι αυτοί επιστρέφουν πιο επιθετικοί
αφού αναβάλλετε διαρκώς τη συνάντηση μαζί τους…
Συχνά, αλλάζετε τα πρόσωπα των φόβων σας
σε μίσος, αγνωμοσύνη, υπονόμευση των άλλων…
Έτσι αλλάζετε και σεις.

Στέκομαι στα θαυματουργήματα των μελισσών,
 που δεν γνωρίζουν
ότι μετουσιώνουν την αισθητική μαζί με μόχθο,
 σε αμβροσία…
Έτσι, αποθέτουν ένα μεγάλο έργο, σαν αυτονόητη πράξη.

Τέλος, κρατώ ψηλά το σεβασμό μου
σαν αγαθό πολύτιμο.

Ποιο σεβασμό;
Το σεβασμό μου για το Γάτο
που όταν νιώσει ότι η ώρα του ήρθε,
απομακρύνεται απ’ όλους και απ’ όλα
κι ενθέτει τον εαυτό του
σε μια εσοχή της Φύσης….

ΠΑΣΧΑ ΠΑΘΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ 2

C: ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

...Όταν ο Θάνατος υποκλίνεται στη ζωή...

Τις πιο μεγάλες στιγμές του Θεού – Ανθρώπου εκφράζει η τέχνη της Ποίησης:

«Σήμερον κρεμάται επί ξύλου ο εν ύδασι την γην κρεμάσας.
Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται ο των αγγέλων Βασιλεύς.
Ψευδή πορφύραν περιβάλλεται ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις…»

Και αλλού:
Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον, 

πού έδυ σου το κάλλος;

Ω φως των οφθαλμών μου, γλυκύτατόν μου τέκνον, 

πώς τάφω νυν καλύπτη;

Και αλλού:
Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας

 (που νίκησε τον θάνατο με θάνατο!!) 

και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος.

Και τέλος:
…αύθις εκ του τάφου/ ωραίος δικαιοσύνης/ 

ημίν έλαμψεν ήλιος.

Τη μεγάλη αυτή Ποίηση, που εμπνέεται

 από τον Έρωτα προς τον Μέγα Ποιητή,
πλαισιώνουν η τέχνη της μουσικής,

 η μοναδική εικαστική τέχνη της αγιογραφίας
και το τελετουργικό που βασίζεται

 στην αρχαία ελληνική τραγωδία.

Έτσι λοιπόν,
οι τέχνες αυτές, γίνονται τα εργαλεία-γέφυρα 

του Ανθρώπου, σε μια προσπάθεια να προσεγγίσει 

τον Μέγα Ποιητή, ορατών τε και αοράτων…

Μήπως επιτέλους, θα έπρεπε και ο Θεός 

να κατανοήσει την ανάγκητου Ανθρώπου 

για διάλογο με το Θεό Του;

ΛΑΜΠΡΗ-νθείτε! έστω και προσωρινά Έλληνες!

* Η πρώτη φωτογραφία είναι δική μου.
*Η δεύτερη φωτογραφία είναι του KOUSEK JARE

ΞΑΦΝΙΚΟΣ ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ

                                                                                              C: ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

Εκείνοι που χρησιμοποιούν την ποίηση, ως εργαλείο ξεκαθαρίσματος προσωπικών λογαριασμών, που κατά τη γνώμη τους παραμένουν ανεξόφλητοι, όσο ταλέντο κι αν έχουν, μικραίνουν την ποίηση τόσο πολύ, που να ταιριάζει πια στη μικρότητα των προθέσεών τους…

Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι - ποιητές, που το ταλέντο τους ξεστρατίζει και ακυρώνεται, σε εμμονές, φτηνές συνάφειες, εκδικητικότητες και μικροσυγκρούσεις,
αντί να γίνει κινητήριος μοχλός μιας ποιητικής συλλογικής συνείδησης...

Κι ενώ συχνότατα κάνουν σημαία τους τα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν μπορούν να ανεχτούν τη διαφορετικότητα!!!! (παρηκμασμένο είδος κομματικού μέλους)

Δεν μπορούν να κατανοήσουν, ότι εκτός από το δικό τους οχυρωμένο παράθυρο απ’ όπου κοιτάζουν και καταλαβαίνουν τον κόσμο με τη δική τους οπτική γωνία, υπάρχουν και άλλοι που δεν τους φτάνει ένα παράθυρο , αλλά θέλουν περισσότερα για να καταλαβαίνουν τον κόσμο και τους ανθρώπους με περισσότερες οπτικές και μεγαλύτερη πληρότητα…

Ότι υπάρχουν και άλλοι, που θέλουν πάντα ανοιχτά τα παράθυρά τους για να δίνουν και να παίρνουν ανθρώπινη αύρα. ( Η μόνη ελπίδα, σ' ενα κόσμο, όπου οι..σωτήρες, γυμνοί πια, αποτελούν ένα είδος "εν επαρκεία", με τη χαμηλότερη τιμή στην αγορά..)

Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι-ποιητές, μοιάζουν να εμπορεύονται, με όχημα την ποίηση, και με τρόπο πειστικοφανή, όλες τις ανθρώπινες αξίες, να μονοπωλούν την ανθρώπινη ευαισθησία, ενώ είναι εμφανέστατη η ανάγκη τους για επιβεβαίωση. (αυτό είναι θεμιτό όταν δεν φτάνει σε μια υπερβολή που απολήγει σε γελοιο-ποίηση..)

Εύχομαι σ’ αυτούς, να ξαναβρούν τον ποιητή μέσα τους, που θα εξαχνώσει τα «απωθημένα» του ανθρώπου, τα οποία ελπίζω, ότι μόνο προσωρινά έχουν υποτάξει τον ποιητή στη σφαίρα του πραματευτή.

*****************************************************

Φωτό: "Η ποικιλότητα της φύσης..."

ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ

                                                            C: ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

Θα είμαι διακριτικά περαστικός 

  από μπροστά σου Άνοιξη..

Δε θα ‘ θελα να δεις το καλοκαίρι 

                            που κρύβω μέσα μου  γυμνό…

                                Όμως θέλω και σένα…

                              Να!  κοίτα πως μπερδεύω

                             των αηδονιών το λάλημα

                      με το κελάρυσμα του νερού στο ρυάκι.

                     Πως αναδεύεται η διάνοια δίχως  νόημα…

                ενώ στο σώμα ξυπνά η δίψα του αγγίγματος.

                                       Ουράνια τόξα,

                         στέκες στα κεφάλια κοριτσιών

                       κι οι άντρες με βλέμμα λαμπερό

                     να στέκονται προς στιγμήν αμήχανοι

                     για το πώς θα σε  δικαιώσουν, Άνοιξη…

          Το χορταράκι που φυτρώνει ανάμεσα στις  πέτρες

                                δείχνει το δρόμο σου…

                              Όσα και να μαραθούν,

                              όσοι και να «φύγουν»,

                             η Ζωή δεν τελειώνει…

************************************************ 

* Από τη συλλογή: "Ο Κύκλος της κοντινής ξαδέλφης"

*Ο πρώτος πίνακας είναι της ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΓΕΡΟΔΗΜΟΥ
*Ο δεύτερος πίνακας του ΜΑΝΩΛΗ ΧΑΡΟΥ

Ο Κύκλος της κοντινής ξαδέλφης